Deze week gingen we verder aan de slag met duimpotjes.
Het is zo fantastisch om te zien hoe er met zo een eenvoudige techniek, zonder verdere materialen, zulke mooie dingen kunnen ontstaan.
Door het werken met je handen blijft de vorm automatisch meer organisch.

Door hier echt dieper op in te gaan, werken te bekijken en te bespreken en vooral door veel uit te proberen, krijg je meer voeling met de klei en met de mogelijkheden en beperkingen.

Donderdag maakte ik 3 kommetjes die ook mooi in en bij elkaar passen. Een groot, een kleiner en een mini-potje. We werkten nog steeds met de 40% chamotte van 2.0mm. Alle werkjes van deze week werden met deze grove klei gevormd.

Ik maakte ook nog een dun, uitwaaierend schaaltje. Echt voelen en aftasten waar de grens is tot hoe ver je kan gaan met de klei.

Vrijdag hebben we eerst al onze werkjes bekeken, langs alle kanten. En we spraken over wat we konden zien zonder te gaan oordelen. Hoe was de vorm, de vormspanning, de onderkant (“de bodem van de pot is de ziel van de draaier”), de afwerking, de rand, de huid van de klei, de voet, de buik, de schouders, de hals, de kraag, is het werk symmetrisch of niet, welk gevoel geeft het werk, past alles mooi bij elkaar,….
Heel boeiend om te doen.

Nadien mochten we weer aan de slag met duimpotjes maar deze keer moesten we een comfortabele stoel zoeken, en de klei in onze schoot bewerken zonder te gaan kijken. Echt met de ogen toe en voelen. Zo zijn er 4 potjes ontstaan.

2 potjes met een open bovenkant

En dan twee potjes die ik omgekeerd weer in mijn hand heb gevormd zodat de bovenkant weer toegeplooid werd.

Een hele fijne en bijna meditatieve les…

Aan het einde van de les kregen we hele mooie vaasjes te zien van een collega studente. Zij had deze op een workshop gemaakt volgens een speciale techniek.

Ik vind ze zo mooi dat ik ook even aan het googelen ben gegaan want ooit wil ik dit ook maken.

“IJzerchloride (‘roze’ urnen) Deze techniek is ontstaan in de Verenigde Staten en kenmerkt zich door grillige kleurrijke patronen op de oppervlakte van de urn. De urn wordt eerst behandeld met ijzerchloride waar bovenop diverse organische materialen worden toegevoegd. Vervolgens wordt ze in dit geval ingepakt in aluminiumfolie – moffel techniek – en in een gasoven buitenshuis tot 750° gestookt. Zodra de vereiste temperatuur bereikt is worden de urnen met tangen uit de oven gehaald. Ze worden achteraf met boenwas ingewreven om een zijdeglans te verkrijgen.”

Zaterdag werden we nog een beetje verder uitgedaagd om nog wat andere zaken uit te proberen: pootjes, dubbele curves, een naar binnen toegaande rand, …

Als eerste had ik een kommetje met een uitgestulpte bodem en een waaierende rand.

Mijn tweede potje gaf ik drie pootjes door 3 bolletjes klei aan de binnenkant toe te voegen en deze naar buiten uit te werken.

Daarna maakte ik 2 kleine bolvormige potjes. Eentje met een meer rechte rand en eentje met een ‘kraag’

Mijn 2 volgende kommetjes zijn ook rond/eivormig en daar heb ik geprobeerd om echt de rand naar binnen toe te krijgen. Bij het ene potje staat de rand nog meer rechtop en is het kommetje schuin geplaatst. Het andere is al meer gesloten en staat rechtop.

En als wijsheid neem ik nog mee dat de ‘kracht van de suggestie’ heel sterk kan zijn! Toeschouwers kunnen hun eigen invulling geven en dat maakt alles zoveel boeiender.

Deze potjes zullen binnenkort nogmaals hier verschijnen want we gaan ze gebruiken om op te oefenen met slibs. Hiervoor moeten we zorgen dat ze ‘lederhard’ blijven. Dit doen we door ze in plastic folie en plastic zakken in te pakken.